Art takes you everywhere

A roadtrip to Genova Italy 

( Voor wie het leuk vind )

 

24 Maart 2022 belt Paul de Graaf van BooArt Kunstbemiddeling op met de mededeling dat er een zakenman uit Italië in het Novotel Schiphol aardig onder de indruk is van het schilderij “Battle of Amsterdam” wat we daar in expositie hadden. 

 

Nu is het wel vaker voorgekomen dat Paul mij belt omdat er een werk via BooArt is aangekocht, dus tot dan toe niks vreemds. Echter, het betreft mijn grootste werk tot nu toe (185 x 180 cm) en de beste man vertrekt met een uurtje naar Schiphol richting Milaan en kan het uiteraard niet meenemen.

Hij vond het ook jammer dat hij de kunstenaar zelf niet heeft kunnen ontmoeten en heeft aan Paul gevraagd om het in orde te maken dat het werk naar hem gestuurd kon worden. Vandaar Paul zijn telefoontje…

“Hey Marcus, is het een idee om het samen langs te brengen?”

Paul had gekeken wat transport incl. kist zou kosten en voor een kleine meerprijs konden we daar ook zelf voor rijden. Dit had hij gedeeld met de zakenman en deze stelde voor om onze reis dan te vergoeden zodat hij toch een “Meet & Greet” had met de kunstenaar. Supercool! …Dan kunnen we dat wel doen zij ik tegen Paul, regel jij het? 

Na wat telefoontjes heen en weer was het geregeld. Het werk moest niet naar Milaan maar naar hun nieuwe adres in Genua en het liefst wel voor de Paas… 

Ik heb het doek destijds met een gehuurde bus, van AllCar Purmerend, naar het Novotel gebracht omdat het op 2cm na niet in Paul zijn bus paste. Dus daar moesten we wel even een oplossing voor bedenken. Het zou het simpelst zijn om het doek (deels) van de lijst te halen en daar weer opspannen. Dus een spantang gekocht en koffer met niettang klaar gezet.

Op een ouder doek toch maar een beetje geoefend. ontnietten, loshalen, opspannen en weer vast nieten. Op zich ging dat prima, dus dit wordt de oplossing en we troffen elkaar woensdag 6 April om het doek te ontmantelen in het Novotel.

Dit viel reuze mee en het grote werk werd zo een handzame rol die makkelijk in de bus paste. We spraken af om toch wel redelijk vroeg te vertrekken donderdag ochtend zodat we daar diezelfde dag nog zouden aankomen. Dus om 02.00 uur op 7 April kwam Paul voorrijden. Tas achterin en hup richting Duitsland. Winterjas aan want het was best fris nog, zeker na weinig slaap. 

We waren al snel in Duitsland en vanwege het tijdstip was het nog lekker rustig op de weg. Tegen de ochtend doemde de eerste sneeuwtoppen al op en we konden niet ontkennen dat het ook wel een beetje vakantie idee gaf. Paul en ik reden om de beurt en met soms een korte stop voor een broodje van Anneke en een sapje reden we ongemerkt Zwitserland in. De temperatuur lag wat hoger dan in Nederland en ondanks af en toe een buitje was er geen reden tot klagen. We kletsten en lachten ons tussen de prachtige bergen door om zo, na de lunch Italië binnen te rijden.

Ook in Italië reed het allemaal vlot door en merkten we aan de temperatuur goed dat we aardig naar het zuiden waren gereden. De zon brak langzaam door en we bereikten rond 16.30 uur de havenstad Genua.

Mr Lillo wachten ons na de tolpoortjes op, om ons zo door de smalle straatjes voor te gaan tot aan het parkje bij het, wat later blijkt, totaal gerenoveerde oude klooster. Hier kunnen we parkeren en maken we kennis met twee warme mensen. Mr Lillo en zijn vrouw Donatella. Na een kop echte Italiaanse koffie laden we het doek en gereedschap uit en spannen het werk weer op zijn frame.

 

Gelukkig is er ruimte zat in het appartement om het doek vlak te liggen en weer op te bouwen. Ondertussen verteld Mr Lillo waarom hij op dit doek viel. Hij gaat binnenkort met pensioen en heeft altijd gereisd, verbleef vaak in Amsterdam en heeft vroeger veel gevaren. Binnenkort betrekken ze dit appartement aan de kust en Donatella is verantwoordelijk voor de inrichting. Zij heeft een donkerblauwe wand bedacht tegenover de ramen met werkelijk een schitterend uitzicht. Het schilderij “The battle of Amsterdam” komt op de korte muur dwars op de raamkant, zodat alle drie de zijde iets met blauw hebben. Donatella heeft, gezien de rest van de inrichting oog voor detail en over alles is nagedacht. Hiermee komt het schilderij dus echt op zijn plek. Eenmaal opgehangen begreep ik precies wat ze bedoelen en dat gaf me wel een kippenvel momentje. 

I believe you had us in mind when you painted this, Marcus. Aldus Mr Lillo

 

Het lieve echtpaar is duidelijk blij met hun aanwinst en nadat Paul en ik het samen voor hun hebben opgehangen wilden ze toch even met de kunstenaar op de foto. 

Paul neemt nog wat door met Donatella en ik geniet nog even van het mooie pand, grote terras en onbetaalbare uitzicht. Daarna brengt Mr Lillo ons naar het hotel wat hij heeft geregeld en boekt een tafel voor ons in een “fine restaurant” aan de kust. Na een heerlijke maaltijd met uiteraard een ijsje gaan om 22.00 uur langzaam de luiken echt dicht. Het was een prachtige, maar lange dag.

 

 

We schuiven rond 07.00 uur aan het ontbijt en gaan nog even langs Mr. en Ms. Badjas, ze waren gelukkig wel wakker. We bedanken ze voor hun gastvrijheid en vertrekken richting Frankrijk. We kijken onze ogen uit langs de kust. Vooral de grote schepen in de haven en de blauwe zee. Het plan is om in Zuid-Frankrijk wat wijn in te kopen voor de wijn divisie van BooArt. We passeren een nieuwe tunnel, iets langer dan de Coentunnel en moeten daar 63,50 voor neertellen.. Dat we tolwegen tegen kwamen hadden we op gerekend, echter dit slaat alles. Deze tunnel is gegraven om te plukken grappen we en kletsen na over de prachtige dag gister, het mooie appartement en lieve mensen. Maar we hadden niet door dat de navigatie verstoord was en de bestemming opeens een paar honderd kilometer verschoven was. Omdat terug rijden zou betekenen dat we na sluitingstijd zouden aankomen besloten we maar richting Lyon te rijden en volgens de wet van Murphy gaat het ook daar niet lekker..

Vrijdagmiddag door Lyon is vragen om file, maar eromheen was ook geen optie. Eenmaal er voorbij pakken we een hotelletje langs de snelweg. We proberen in het wegrestaurant wat te eten, maar dat was niet om over naar huis te schrijven en dat bespaar ik jullie dan ook maar. 

Zaterdag ochtend zetten we al snel koers richting Nederland, maar besluiten om niet met lege handen (bus) aan te komen en plannen een tussenstop bij een wijnboer in Saarburg Duitsland. We worden hartelijk ontvangen en laden wat in de bus. Paul kent het dorp en weet een goede stek voor echte schnitzels. Hij heeft gelijk, dit was een maaltijd om nog eens voor terug te rijden. We rijden daarna richting huis en arriveren om 20.00 uur in Purmerend. Paul moet nog een stukje door dus we slaan de koffie over. Terugdenkend aan deze Roadtrip van 2900km, dat dit je als kunstenaar krijgt aangeboden en de mooie momenten onderweg, hoor ik in de verte mijn bed schreeuwen dat ik er in moet. Ik geef er maar gehoor aan en sluit de luiken.

Paul, dank je wel! Jij en ik zullen Barbara Streisand, Cotsjworst, hey L*lo en de Poepberg nooit meer vergeten!

 

(dit hele lulverhaal hieronder in een kort filmpje)

Vond je het leuk om te lezen.. hier vind je meer blogs over dingen die ik leuk vind en meemaak als kunstenaar.